Süleyman Saim Tekcan ile Röportaj

Süleyman Saim Tekcan Kimdir?

Süleyman Saim Tekcan, Türkiye’de baskı sanatlarının öncülerinden ve sanat eğitimi açısından önemli eğitmenlerimizdendir. Ressamlık, heykeltıraşlık, baskı, grafik, gravür ve oyunculuk gibi birçok sanat dalında izini bırakmıştır. 1940 yılında Trabzon’da doğmuştur, 1958 yılında Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Resim-İş bölümünü kazanmıştır. 1968 ve 1975 yılları arasında İstanbul Atatürk Eğitim Enstitüsü’nde öğretim görevlisi olmuştur. Bu süreç içerisinde 1970 yılında Almanya’da araştırma yapmıştır ve yabancı baskı eğitimini incelemiştir. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Akademisi’nde lisans ve doktorasını tamamladıktan sonra eğitim görevlisi olmuştur. 1985 yılında Profesör olarak Mimar Sinan Güzel Sanatlar Akademisinde “Grafik Sanat Dalı” başkanlığına atanmıştır. Baskı ile ilgili çok sayıda atölye açtı ve sanat fakültelerinin kurulmasına katkı sağladı, Yeditepe ve Işık üniversitelerinde kurucu dekan oldu. Serigrafide “Islak Baskı” tekniğini geliştirdi.

Zeynep Sunay: Sanata olan ilginiz nasıl başladı? Bu ilgiyi nasıl geliştirdiniz?

Süleyman Saim Tekcan: Sanata olan ilgim çocuklukta başladı. Yağmur yağdığı, çukurlara dolduğu ve toprağın yumuşadığı zamanlar vardı. O yumuşayan topraktan elimize çamur alıp heykeller yapardım. Tabii okullarda sanat ve müzik eğitimi vardı, o sıralar okullar bu tür alanlar için çok hassastı ve iyi öğretmenlere sahipti. Böylece okulda da sanata olan ilgim konusunda eğitiliyordum. Sanat tarihi dersleri, felsefe dersleri, mantık dersleri daha çok değer görüyordu. Bütün bunlar beni ve düşünmemi geliştirmişti.  Şimdi o biraz azaldı orta okul, liselerde.

ZS: Aldığınız sanat eğitimi sizi nasıl etkiledi? Bir sanatçı ve eğitmen olarak sizin eğitime katkılarınız neler oldu?

SST: Ortaokulda, lisede sanat ve resim atölyelerimiz vardı ama asıl sanat eğitimimi aldığım yerler Gazi Eğitim Enstitüsü ve Akademi oldu. Buralarda çok iyi öğretmenlerle karşılaştım ve kendimi geliştirdim. Daha sonrasında uluslararası bazı okullara gittim. Yurt dışında güzel sanatlar liselerini, bu okulların eğitim programlarını inceledim ve Türkiye’de güzel sanatlar liselerinin kurulmasına destek oldum. Sanata hizmet ettiğim okulların en başında bu liseler geliyor, birçok üniversitede güzel sanatlar fakülteleri kurdum. Bu fakültelerde benim bir sanatçı olarak eğitime katkılarım arasındadır.

ZS: Sanatın kültürdeki önemi nedir, bir sanatçı kültürden nasıl etkilenir?

SST: Anadolu toprakları çok verimli topraklardır, katman katman uygarlıklar bu topraklarda yaşamıştır. Gelmiş geçmiş medeniyetlere ev sahipliği yapmıştır. Medeniyetler eğer eser bırakırsa tarihte kalır, eser bırakmaz ise unutulup giderler. Anadolu topraklarında ise Hititlerden, Urartulardan, Selçuk’tan, Osmanlı’dan, Yunan ve Roma’dan her türlü eserlerin olduğu derin bir doğa bulunmaktadır. Bu geçmiş kültürler, günümüzdeki kültürü etkiler ve insanlara öğretir. Müzede sergilenen eski eserler insanlarda büyük bir etki yaratır. Örneğin Anadolu Medeniyetleri Müzesi Türkiye için çok önemli bir müzedir, Dünya’da bunun gibi müzelerin sayısı azdır. Ancak birçok müzede Anadolu’dan kaçırılmış örnekler, eserler bulunur. Yurtdışındaki antropoloji müzelerinde de Anadolu’ya ait eserler görülür. 

ZS: Eserlerinizde at figürü öne çıkmaktadır, sizin için bu figürün önemi nedir?

SST: Önemli bir şairimiz olan Nazım Hikmet “Dörtnala gelip Uzak Asya’dan Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan bu memleket, bizim.” demiştir. Atalarımız buraya Orta Asya’dan at sırtında gelmiş ve bir imparatorluk kurumuştur. İmparatorluğun at olmadan kurulmasına imkan yok, at geçmiş kültürümüzde çok önemlidir. Benim ailemdede atın çok büyük bir önemi vardır, babaannem at binen bir Çerkez kadınıdır. At üzerinde ömrü geçen bir kadındı. Bütün bunlar benim kültürel ve ailemden kaynaklı ata yakın olmamı sağlıyor ama at aslında bütün sanatçılar için çok önemli bir hayvandır. Altın kesim dediğimiz ölçüler, estetik ölçüleri en iyi olan canlılardan bir tanesi at bir diğeri de insandır. Onun için atı seçmemin bir diğer sebebi de estetikliğidir. Benim yedi tane önemli dönemim var, onlardan bir tanesi atlarla ilgili dönemim ama en uzun süren dönemdir.

ZS: Kendi geliştirdiğiniz bir teknik var. Bu tekniği geliştirirken nasıl bir yol izlediniz, bu teknik sanatçıları nasıl geliştirdi?

SST: Kurduğum baskı atölyelerinde bir çok farklı teknik kullanıldı. Gravür tekniğinde ve serigrafi tekniğinde, tekniği kullanırken; sanata nasıl yenilikler katılır, nasıl bir farklılık yapabilirim konularını düşünürdüm. Serigrafide yaş baskı dediğimiz bir tekniği ilk defa ben kullandım. Bununla ilgili de Dünya’nın birçok farklı yerinde sanat eğitimi veren okullarda çalışan hocalar bu tekniği öğrenmek için Türkiye’ye geldiler ve bu tekniği benden öğrendiler. Büyük ve uluslararası, Bienal gibi, sergilere gönderdiğim işler sayesinde bu tekniği gören insanlar, sanatçılar oldu. Duvarda asılı resimlere bakıp bu teknik hakkında meraklanan insanlar bu tekniği öğrenmek için benim atölyeme geldiler ve hatta çalışanlar da oldu. Bu tekniği öğrenip eserler ürettiler, ürettikleri eserlerin bir kısmı müzede bulunmaktadır. 

ZS: Atölyelerinizden birçok büyük sanatçı geçti. Sizin için farklı sanatçılarla tanışmanın ve çalışmanın önemi nedir? Özellikle Çamlıca Sanat Evi’nin önemi nedir?

SST: Çok atölye kurdum, değişik yerlerde atölyeler oluştu. Bu atölyeler arasında Çamlıca Sanat Evi çok önem taşıyor. Bir bina yapıldı, atölyeleri ve bir sanatçı misafirhanesi vardı. O yerde de sanatçılar gelip kalıyor ve çalışıyorlardı. İMOGA’da birçok farklı sanatçıdan eserler bulunmaktadır. Bu sanatçılar zamanında bizim atölyemize gelmiş, çalışıp iş üretmiş yerli ve yabancı sanatçılardır. Atölyede çalışmaları karşılığında para ödemek yerine eserlerini bırakırlar. O bıraktıkları eserleri burada sergiliyoruz, bu müzenin oluşmasında çok önemli bir yere sahipler.  
Müzemizde büyük bir duvarda sanatçıların fotoğraflarını görebilirsiniz. Bu fotoğraflar artık aramızda olmayan ama bizimle çalışmış sanatçıların fotoğraflarıdır. Biz bu fotoğraflara ölümsüzler diyoruz. Sanatçıların en önemli özelliği, öldükten sonra yaşamalarıdır. Arkalarında bıraktıkları eserlerle hatırlanmaya, yaşamaya devam ediyorlar.

ZS: Türkiye’ye baskı sanatını tanıştıran öncülerden oldunuz ve Türkiye’nin ilk baskı sanatı müzesi IMOGA’yı kurdunuz. Sizi, IMOGA’yı kurmaya iten faktörler nelerdi?

SST: Atölyelerden sonra İMOGA kuruldu. Başka müze müdürleri gelip İMOGA’yı gezdiği zaman Dünya’da grafik sanatları müzelerinden en iyiler arasında olduğunu söylüyorlar, bunlar tabii bizi çok mutlu ediyor. Ben orta sınıf bir ailede büyüdüm. Çocukken devlet okulları, parasız okullar olmasaydı bizim okuma şansımız hiç olmayacaktı. Parasız okumak, devlet imkanlarıyla kendimiz geliştirmek ülkemizin bize yaptığı önemli bir destekti. Ülkeme borçlu hissettiğim için İMOGA’yı kurdum, benim için İMOGA devletin bize sağladığı imkanların karşılığını verir. İMOGA insanların gezip gördüğü bir eğitim yuvasıdır. Bu eğitim yuvasında sanatla buluşan insanların önemli bir eğitim aldığına inanıyorum çünkü sanat eğitimi değerlidir. Sanat insanı zor dönemlerden kurtarır. Avrupa’da skolastik dönem yaşanıyor ve Avrupa zor dönemlerden geçiyor. Hıristiyanlar üçe bölünüyor ve otuz yıl savaşları yapıyorlar ki buna benzer şeyler Ortadoğu’da da yaşanmaktadır. Ancak sanatçılar Rönesans’ı yaratıyor. Sanat olmadan Rönesans olmuyor bu nedenle sanatçıların ve sanat eğitiminin önemli bir rolu var. Türkiye’de çağdaş düşünceyi ve yaratma olgusunu ancak genç sanatçılarla tekrar kazanılabilir. Bu nedenle genç sanatçılardan beklediğim tarihe kalabilecek eserler bırakmalarıdır. Bu ülke, genç sanatçıların yaratacakları eserlerle tarihe kalacaktır.

ZS: Baskı sanatları sizin için neden önemlidir, iyi yönleri nelerdir?

SST: Baskı sanatları diğer sanat dalları gibi; heykel, seramik gibi sanatçının kendisini ifade edebileceği yöntemlerden bir tanesidir. Sulu boya yapıyorsanız kendinizi öyle anlatıyorsunuz, baskı yapıyorsanız kendinizi baskı ile ifade ediyorsunuz. Sanatçının kendini anlatabileceği bir teknik olarak ortaya çıkıyor. Öğretimde daha çok baskı eğitimi verdim ve çok sayıda gravür baskı yaptım ama sanatçı olarak çok fazla farklı teknik kullanan bir sanatçıyım. Baskı sanatlarının en iyi taraflarından bir tanesi bir rulo ile Japonya, Amerika, Kanada gibi uzak yerlere rahatça gidebilmesidir. Bu nedenle son yüzyılda orta sınıf ve alt sınıf diyebileceğimiz kesimin sanat eseri olarak alabileceği eserlerden öne çıkan bir alan. Picasso, Salvador Dali gibi ünlü sanatçıların yağlı boya tablolarını alamayan insanlar baskılarını alabilmektedir. Onun için baskı sanatları sanatın yaygınlaşması için çok önemli bir sanat dalıdır. Bir gravür yaptığım zaman otuz tane imzalıyorum, elli tane imzalıyorum; orijinal bir resmi, ellide bir fiyatına yani daha uygun bir fiyata alabiliyorlar. Evlerine bir sanat eserinin girmesinin sebebi oluyor.

ZS: Eğitimde ve sanatta gençlere vereceğiniz tavsiyeler nelerdir?

SST: Türkiye’de, lise eğitimi sonrasında Atatürk için önemli üç tane okul vardır. Bunlardan bir tanesi Gazi Terbiye, bir tanesi Mülkiye bir tanesi Harbiye. Mülkiye’de vali, kaymakam yetiştirerek ülkeyi yöneten insanlar yetiştirmeyi amaçlıyordu ve çok önem verdiği okullardan biriydi. Harbiye’yi ise Türkiye’yi savunabilecek, koruyabilecek komutanlar yetiştirmek için kurmuştur. Terbiye’yi ise eğitimci yetiştirmek ve Türkiye’yi kültürlü bir boyuta taşımak için kurmuştur. Orada eğitim gören öğretmenler Türk halkının kültürel olarak yükselmesini sağlamıştır. Bu üç okul son zamanlarda zor günler yaşıyor, bir kısmı kapatıldı zaten. Türkiye zor bir dönemden geçmekte. Bu durumun düzelmesi için Z kuşak dediğimiz genç kuşak; düşünme ve ülkenin geleceğine emek verme görevini alan kuşakla ülkenin tekrar kalkınacağını düşünüyorum. Zaten Atatürk’ün Nutku’nda “Gençliğe Hitabe” kısmını okuduğunuz zaman ne yapmanız gerektiğini anlayacaksınız. 

ZS: Süleyman Saim Tekcan’a, bizi İMOGA’da ağırladığı ve röportajımız için zaman ayırdığı için teşekkür ederiz. Bizim için keyifli ve değerli bir deneyim oldu.

Contemporary İstanbul

İstanbul Contemporary, 7-10 Ekim 2021 aralığında gezilebilecek etkileyici sanat fuarları arasındaydı. Sanat fuarı, 16. Edisyonunda Haliç Tersanesinde gerçekleşmiştir. Özellikle sergilenen eserlerin mekan ile ilişkisi; çağdaş sanat ve kültürü birleştirir. Farklı bölümlerden oluşan fuar çeşitli eserler içermektedir. “The Yard” kısmında 30 farklı sanatçının eserini, “Flags of Future” bölümünde Rachel Hayes’in eserlerini, önemli sanatçılarımızdan olan İlhan Koman’ın eserlerini, Akrasia kısmında 15 kadın sanatçının eserini ve Sıtkı Kösmen’in “Bodrum Sevgisi” fotoğraflarına ev sahipliği yaptı. Bu eserler, sanat ve kültürü bir araya getirirken sürdürülebilirlik temasını da gözler önüne seriyordu. 

Sanatın sunulma şeklinin, eserin öne çıkmasına olan etkisinin örneklerinden olan İstanbul Contemporary özellikle mekan olarak Haliç Tersanesini seçmiştir. Bu mekanın, ziyaretçilerde geçmiş hissini yaratması ve sahip olduğu kültürel önem ile içerdiği modern eserler birbirini tamamlayan duygular oluşturmuştur. Yenilenmenin ve zor zamanlarda ayakta durmanın değerini bilen İstanbul Contemporary; sanatçı, galeri ve konuklara sürdürülebilir bir gelecek fikrini iletirken bir yandan da gelişmekte olan sanatın insan, şehir ve geçmişle bağlantısını kurmuştur. Kapsamlı bir sunum ve etkileyici eserler ile konuklarda eşsiz bir deneyim yaratılmıştır.



Ferhat Edizkan ile Röportaj

Ferhat Edizkan Kimdir?

3 Ocak 1976 yılında İstanbul’da doğdu. Galatasaray Lisesi’ni bitirdikten sonra Galatasaray Üniversitesi’nde uluslararası ilişkiler okurken ikinci sene okulu bırakıp 1997 yılında Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde resim okumaya başladı. Okul devam ederken 2002 yılından itibaren kendi atölyesinde eğitim vermeye başladı. 2017 yılında atöyesini kapattı, şu an kendi projeleri üzerinde çalışmaktadır.

Zeren Ceyda Çalışal: Kendinizi nasıl tanımlarsınız? Ressam, çizer ya da tasarımcı gibi spesifik bir alanınız var mı?

Ferhat Edizkan: Sanırım en uygun tanım, çizer ve eğitmen olur. 

ZCÇ: Sanatla uğraşmaya ne zaman ve nasıl karar verdiniz?

FE: Çocukken çizgi roman okumayı çok severdim. Özellikle Conan, hem hikayesi hem de çizerlerinin kalitesiyle beni çok etkilemiştir. Küçük yaşlardan itibaren, çizgi romanlardan kopya çalışmaları yapmayı ve serbest çizimlerle hayalimdekileri kağıda dökmeyi çok severdim.  Lise biterken aklımda resim okumak yoktu, Galatasaray Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü’nü kazandım. Ama birinci sınıftan sonra bu alanda mutlu olamayacağımı fark edip resim okumaya karar verdim, ikinci sınıfta Galatasaray’ı bırakıp resim okumak için hazırlanmaya başladım. Karar anım buydu.

ZCÇ: Aldığınız sanat eğitiminden en önemli kazanımınız nedir? Eğitim hayatınızda size yol gösteren sanatçılar oldu mu?

FE: Gerek yetenek sınavlarına hazırlık dönemi, gerek de Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde resim okuduğum seneler için kazanım adına, sadece çok yetenekli arkadaşlar tanıdığımı söyleyebilirim. Eğitim olarak aradığımı bulamadım, kendi kendimi eğittim. Çok yoğun bir şekilde yurt dışı kaynakları takip ettim; kitaplar ve online derslerle kendi ders programımı oluşturdum. Anatomi ve perspektif bilgisini bu programın temeline koyup ilerledim. 

Online derslerini takip ettiğim Glenn Vilppu’nun işine duyduğu saygı, tutku ve samimi paylaşma çabası, benim için en önemli yol göstericilerden olmuştur diyebilirim.

ZCÇ: Tekniğiniz hayatınız boyunca nasıl gelişti ve değişti? Farklı materyallere nasıl geçiş yaptınız? 

FE: Her zaman elimizin altında olan, basit ama çok geniş imkanlar barındıran, resim sanatının başından başlayarak tüm gelişim süreçlerinde kullanılan desen malzemelerine derin bir bağlılığım var;  füzen, özellikle kurşun kalem, tükenmez kalem, mürekkep.  Bunun yanında sürekli yeni malzemeler denemeyi de seviyorum ama sonunda hep kurşun kaleme geri dönüyorum. 

ZCÇ: Eserlerinizde anatomik teknik öne çıkıyor, sizce bunun eserlerinize katkısı ne olmuştur?

FE: Temel bilgiler insanı özgürleştiriyor, anatomi de bunlardan biri. Başlangıçta çok teknik görünen bu bilgide ustalaştıkça, figür çalışırken çizgi giderek daha rahat, akıcı bir hale geliyor. Neredeyse sezgisel bir hale dönüşüp zahmetsiz bir nitelik kazanıyor. 

ZCÇ: Yeni bir esere başlamadan önce nasıl bir düşünce süreciniz oluyor? Fikirlerinizi nasıl ediniyorsunuz?

FE: Çalışmalarımın doğruya en yakın tanımını, desen üzerine denemeler, doğaçlamalar şeklinde yapabilirim. Sürekli bir öğrenme durumundayım; derinleşmeyi, inceleyip bağlantılar kurmayı seviyorum. Eser üretme baskısı yok üzerimde, olabildiğince çok şeyi derinlemesine öğrenip, beynimin bu bilgileri ne şekilde birbirine bağlayacağını görmek için doğaçlama çizimler yapıyorum. Şu ana kadar bu şekilde ilerleyen süreç ileride başka bir biçim alabilir, üzerinde düşünüp uzun uzun çalıştığım bitmiş işler de yapmaya başlayabilirim.

ZCÇ: Hayatınızı sanattan kazanmaya geçişiniz nasıl oldu? Nasıl zorluklarla karşılaştınız?   

 FE: Aslında hayatımı resim satarak ya da ilüstrasyon yaparak kazanmadım hiç, atölyelerin kurslara dönüşmesi konusunda düzenlemeler yapılana kadar atölyemde eğitim verdim. Kurs yapısının resim eğitimine uygun olmadığını düşündüğüm için de o dönem atölyemi kapattım.

Ders vermeye başlamamın hikayesi de;  Mimar Sinan’da okurken, kantinde çizim yapan birini görüp çizimlerine bakmak istememle başlamış oldu. İç mimarlık yüksek lisans öğrencisi Altan Saraçoğulları ile böylece tanıştık, yetenek sınavlarına öğrenci hazırlıyordu benim ise eğitim vermek gibi bir düşüncem hiç olmamıştı. Altan’ın yurt dışında çalışma durumu ortaya çıkınca; o sene sınava girecek öğrencilerine, kalan 3 ay gibi bir dönemde, benim ve iç mimarlıktan arkadaşı Ercin Karsan’ın ders vermesini istedi. Figür konusunda ben, perspektif konusunda da Ercin onlara yardımcı olacaktık. Çok direnmeme rağmen, Altan; Ercin ve benden başkasına güvenemeyeceğini söyleyince sadece o dönem sonuna kadar tamam dedim. Eğitim vermeye bu şekilde başladım ve bir daha da bırakamadım. Henüz okurken eğitim veriyor olmanın sorumluluğu vardı, bu dönem hayatımda hiç olmadığı kadar yoğun çalıştım. Anlatacağım konuları, İngilizce kaynaklardan derinlemesine araştırma yaparak hazırladım. Bu süreç hala devam ediyor, öğrenmeyi hiç bırakmadım.                     

ZCÇ: Sanat hayatınızda eser çıkarmakla beraber öğrencileriniz de oldu. Öğrencilerinizle etkileşiminiz eserlerinizi nasıl etkiledi? Ders vermek sizi geliştirdi mi?

FE: Ders verdiğim yıllar boyunca çok çeşitli amaçlarla gelen öğrencilerim oldu, çizerek anlatmayı sevdiğim için 6 saat süren dersler sırasında 14 öğrencinin kağıtlarına sürekli çizim yapmaktan çoğu zaman yemek yemeye fırsatım olmazdı. Bir de bunun ders öncesi hazırlık süreci var tabii ki.. Bu kadar yoğun bir tempoda bu kadar geniş bir skalada yıllar boyunca eğitim vermek gelişimimdeki en önemli unsur oldu. Bir aşamadan sonra artık her şey sezgisel hale gelmeye başladı. Bir öğrencinin neye ihtiyacı olduğunu sezerek; anlık, o ihtiyaca yönelik çalışma fikirlerinin neredeyse bilinçli bir çaba olmadan zihnimde belirmeye başladığını deneyimledim. 

ZCÇ: Kabak çekirdekleri üzerine yaptığınız resimleriniz var, bu fikri nasıl geliştirdiniz? Özellikle kabak çekirdeği seçmenizin bir nedeni var mı?

FE: Instagram paylaşımlarımda en çok hangi kalemi kullandığım soruluyordu. Çizim yaparken aklıma bu soru geldi, üretirken en iyi malzemeyi kullanmanın düşünüldüğü kadar önemli olmadığını vurgulamak için ne yapabilirim diye düşündüm. Ve ortaya bir şey çıkarmak için elimizin altında o an ne varsa onu kullanabileceğimizi göstermek istedim, masada kabak çekirdeği vardı, ucunu mürekkebe batırarak çizim yaptım. Mürekkebin kabak çekirdeği dokusuna çok yakıştığını fark ettim ve üstüne fırçayla hızlı bir çalışma yaptım. Sonuç hoşuma gitti, kısa bir süre çok sayıda bu şekilde çalışma yaptım ve hevesimi aldım. Kabak çekirdeği üzerine resim yapan çizer gibi bir durum yok, bir dönem keyif verdi ve geride bıraktım. Aynı heyecanı hissedersem belki bir süre tekrar çalışırım bu şekilde. 

ZCÇ: Genç sanatçılara verebileceğiniz bir tavsiye var mı?

FE:

İlk fırsatta İngilizce öğrenin ve ilerlemek istediğiniz alandaki yabancı kaynakları takip edin.

Robert Green “Ustalık” kitabını mutlaka okuyun.

Güne sabah erken başlayıp, yapmanız gereken en önemli işleri dünyanın geri kalanı uyurken bitirmiş olun. 

Bol bol seyahat edin, yaşayın.

Temel bilgilerde ustalaşın; anatomi, perspektif, ışık-gölge, kompozisyon, renk vs..

Beynin nasıl işlediğini öğrenin, böylece yaratıcılık sürecini daha iyi anlayacaksınız. 

Hayata tek açıdan bakmayın, hangi fikirlerin size ait hangilerinin siz farkında olmadan zihninize yerleştirilmiş olduğunu anlamaya çalışın. Sürekli sorgulayın, meraklı olun.

Kısayol aramayın, çok çalışın.

Sanat dışındaki alanlarla da ilgilenin.

Bol bol kitap okuyun.

Zaman yönetimi, proje yönetimi, zihin haritası(mind map), verimlilik, görsel düşünme(visual thinking), tasarım odaklı düşünme (design thinking), organizasyon, vizyon, eleştirel düşünce (critical thinking) gibi konularda bilgi sahibi olun.

Sosyal becerilerinizi geliştirin.

Meditasyon yapın.

Pinterest kullanın.

Bilgiyi, yaptıklarınızı paylaşın. Dünyanın; üreten, ilerleyen kesiminin bir parçası olun. 

Özgür olun.

Tarzını beğendiğiniz eski ustaların yüksek çözünürlüklü çalışmalarını her gün en az 10 dakika boyunca inceleyin. Sadece resmin bütününe bakmayın çok yakınlaşıp çizgilerini, fırça vuruşlarını özümseyin.

Tavsiyeleriniz ve katılımınız için teşekkür ederiz, bizim için değerli bir röportaj oldu.

Ceren İren ile Röportaj

Ceren İren Kimdir?

Ceren İren (1991-Şişli), 2009 yılında Trakya Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Resim Bölümünde başladığı eğitimine 2011 yılında Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Resim Bölümünde devam etti. 2014 yılında aynı üniversitenin Temel Eğitim Bölümü, Temel Sanat ve Tasarım Yüksek Lisans Programına başladı ve “20. Yüzyıldan Günümüze Sanatta Böcek Formu” başlıklı teziyle 2017 yılında mezun oldu. 2018 yılında aynı okul ve bölümde başladığı sanatta yeterlik programına “Arı ve Kovan Formları ile Arıların Davranışsal Özelliklerinin Sanata Etkileri” başlıklı çalışmasıyla  devam etmektedir.

Gülmira Yertürk: Sanata olan ilginiz ne zaman başladı sanatsal kimliğiniz süreç içerisinde nasıl gelişti ve değişti? Bu süreçte sizi etkileyen bir faktör oldu mu?

Ceren İren: Aslında pek çokları gibi benimkisi de çocukluktan gelen bir ilgi. Sonrasında Edirne Anadolu Güzel Sanatlar Lisesinde aldığım eğitimle sanat algım şekillenmeye başladı. Burada, resmin yanında baskıresme de temas ettim ve böcek resimleri yapmaya da o yıllarda başladım. Lisans düzeyinde Trakya ve Mimar Sinan Üniversitelerinin resim bölümlerinde eğitim görerek, farklı okulların ve atölyelerin resim, desen ve gravür anlayışlarını görme ve karşılaştırma fırsatım oldu.  Ardından MSGSÜ Temel Eğitim Bölümünde yüksek lisansa başladım ve şu anda da sanatta yeterlik öğrencisiyim. Bu bölümün çalışmalarıma olan etkilerinin özellikle son iki yılda gözle görür hale geldiğini söyleyebilirim.

GY: Kariyeriniz boyunca farklı teknik ve renklerle çalışmalar yaptınız. Bu noktada tekniğinizin kariyeriniz boyunca nasıl şekillendiğinden biraz bahsedebilir misiniz?

Cİ: Esasında pentüre dayalı bir resim anlayışım var. Bunu desteleyecek şekilde rapido ya da tarama uçları ile çeşitli eskiz/desen çalışmalarımı sürdürüyorum. Boyanın dışında, son iki yıldır rapido kalemlerle çizdiğim desenleri farklı malzemelerle birleştirerek işler üretmeye başladım. Toplu iğneler, pvc kaplanmış desenler ve renkli fon kartonlarından çıkarılmış geometrik formlardan yararlanıyorum. Son zamanlarda daha özgün anlatım biçimleri keşfetme çabası içindeyim.

GY: Sizin için teknik mi daha önceliklidir yoksa fikir mi?

Cİ: Sanat üretiminde fikir ve biçimi birbirinden ayırmak mümkün değil. Dolayısıyla teknik fikirden, fikir de teknikten öncelikli olamaz. Fikri daha iyi anlatmamızı sağlayacak farklı bir teknik de olabilir, tekniğin can alıcı özelliklerinin ortaya çıkmasını sağlayacak bir fikir de. Burada önemli olan çalışmayı daha anlamlı kılacak uyumlu bir birliktelik sağlamak. Hatta bu durum amaca göre uyumsuz da olabilir. Benim için ikisi arasında eşitlenmesi gereken gerilimli bir ön-arka ilişkisi var.

GY: Resimlerinizin kompozisyonunu, fikir yapısını nasıl belirliyorsunuz?

Cİ: Fikirler doğa-insan-böcek ilişkisi üzerinden şekilleniyor. Kompozisyonlarım da fikre göre değişiklik gösteriyor. Eskiz defterlerimdeki denemeler, kompozisyona dair yeni fikirler veriyor. Doğa ve insan arasındaki gerilimli ilişkiyi dinamik kompozisyonlar üzerinden aktarmaya çalışıyorum. Çizginin sağladığı titreşimle de bu gerilim daha da belirginleşiyor. Fakat “İğnelenmiş Böcekler” isimli seride olduğu gibi daha sistematik kompozisyonlar üzerinde de çalışıyorum.

GY: Eserlerinizle ne gibi kitlelere ulaşmak istiyorsunuz? Her sergi veya eserinizle bu değişiyor mu?

Cİ: Belli bir hedef kitlem yok, sanata ilgi duyan herkesin görmesini isterim yaptıklarımı. Fakat sanatla ilgilenmeyen böcek/doğa meraklılarıyla da çalışmalarım aracılığıyla temas etmek beni mutlu ediyor.

GY: İnsanın günlük hayatı içerisinde görünmez diyebileceğimiz bir konuma sahip olan böcekler eserlerinizde odak noktası olarak karşımıza çıkıyor. Bu figürler nereden geldi, bununla ulaşmak istediğiniz bir mesaj var mı?

Cİ: Böceği olduğu gibi değil de insanlaştırarak, melez bir varlık olarak aktarmak anlatımı güçlendiriyor ve biçimsel olarak da farklı olanaklar sunuyor. İnsanlaşmış bir böcek, böcekleşmiş bir insan… İnsan ve hayvan formlarının bir araya getirildiği melez varlıklar; mitolojide, fantastik edebiyat ve sinemada da sıklıkla karşımıza çıkar. Onların da resimlerimde çok etkisi olduğunu söylemeliyim.

GY: Sanatsal tarzınız ve/veya yaratıcı süreciniz üzerinde en çok hangi sanatçıların ve sanat akımlarının etkisi olmuştur? Örneğin yüksek lisans tezinizde farklı sanatçıların eserlerinde böcek formu üzerine bir çalışma yapmıştınız. Bu bulgular sizin temanızın oluşturulmasında/gelişmesinde bir rol oynadı mı?

Cİ: Açıkçası böcek resimleri yaparken bu kadar çok sanatçıyla aynı konuda çalıştığımın farkında değildim. Bu yüzden eser metnimi yazma sürecim oldukça keyifli ve eğitici oldu. Farklı sanatçıların böceklere yaklaşımlarını ve onları plastik açıdan ele alış biçimlerini keşfetme olanağım oldu.

GY: İğnelenmiş Böcekler çalışmanızdan biraz bahsedebilir misiniz? Genel olarak böcek koleksiyonu oluşturma süreci nasıl işliyor, ilk olarak ilginiz nasıl oluştu?

Cİ: Çocukluğumdan beri böcek biriktiriyorum. Başlarda tesadüfen bulduğum böcekleri topluyordum sonraları düzenli olarak böcek toplamaya başladım. Bunun için uzun mesafelerde bisiklet sürüyorum. Bulduğum böcekleri bazen olduğu gibi saklıyor, bazen de yeniden şekillendiriyorum.  Yeniden şekil vermek için öncelikle nemlendirmem gerekiyor; eklemleri ve kanatları hareket edebilecek kadar nemlenen böceği, strafor üzerine aydınger ve toplu iğne ile sabitleyerek kurumaya bırakıyorum. İyice kuruduktan sonra da cam kapaklı kutular içinde saklıyorum.

İğnelenmiş Böcekler isimli seri de bu koleksiyon oluşturma sürecimin bir uzantısı. 8 parçadan oluşan işte, toplam 144 böcek deseni bulunuyor. Amacım sahip olmadığım böcekleri çizerek, onlardan yeni bir koleksiyon oluşturmaktı. Bunu yaparken de böcek şekillendirmede kullanılan toplu iğne, aydınger ve foto-blok gibi malzemelerden faydalandım ve her bir böcek desenini tıpkı bir böcek koleksiyonunda olduğu gibi foto-blok üzerine iğneleyerek sabitledim.

GY: Karantina dönemi çalışmalarınızı nasıl etkiledi? Sizce bu koşullar doğrultusunda sanatçıların eser algılarında değişiklikler söz konusu olacak mıdır?

Cİ: İlk başlarda çoğunluğun kapıldığı “sürekli üretme” heyecanına ben de kapıldım fakat sonrasında bu kapalı kalma hali bir şeyler yapma isteğimi yok etti. Doğayla temas etmekten beslenen biri olarak bu süreç beni biraz boşluğa düşürdü diyebilirim. Bir süre miskinlik ettikten sonra yavaş yavaş kendimi toparlamaya başladım.

Herkes bu süreçten farklı etkilendi. Bu etkileri biraz zaman geçtikten sonra göreceğiz diye düşünüyorum.

GY: Sanatla ilgilenen gençlere ne gibi önerilerde bulunursunuz?

Cİ: Diğer alanlarda oluğu gibi sanatta önemli olan şey merak duygusunu yitirmemek.

Gerçekten merak ederek sergileri takip etmenizi ve gördüğünüz eserleri ve sanatçıları araştırıp takip etmenizi önerebilirim. Bu hem güncelden haberdar olmanızı hem de sanat tarihiyle ilişkilendirebileceğiniz veriler elde etmenizi sağlar.

Bu güzel röportaj için Ceren İren‘e teşekkür ederiz.

IB Visual Arts Exhibition: Dilara Lal Altaylar

  1. Lost in the Moment

Watercolor and colored pencils on paper

50×70 cm

This work is inspired by people’s overthinking of their past mistakes and missing the opportunities offered to them by today. The time is running so fast that they get old without seizing the moment while alienating from the outside world and themselves. The hourglass and the decay of the figure symbolize people’s alienation from their identities due to trying to get rid of their past mistakes they cannot change. The clock in the background with a distorted shape represents how fast time passes.

2. Déjà vu

Acrylic on canvas


35×50 cm ×3


These paintings show the distortion of linearity of time, in which the person loses his/her understanding of the past and present, which is also called déjà vu. After searching for the scientific and theoretical explanation behind this state of mind, I gathered the feeling of estrangement felt during déjà vu with the reasons lying behind it such as the split perception theory, dominant eye theory, and epilepsy. I used cool and analogous colors with a monochromatic background to create a sense of spirituality.

3. Under Pressure

Sewing and acrylic on canvas


100×120 cm


A nation’s past forms its culture which influences the personalities and habits of its citizens. In the society I live in, people are expected to act based on the social norms determined by Turkish culture. As a person who doesn’t fit in those norms, I wanted to reflect the cultural pressure exerted on people. I sewed a traditional Turkish lace and made hand-embroidery, stiffened them giving the shape of a human face. I sewed traditional needlework on the edges of Turkish traditional fabrics I draped, which come out of the stiffened face and symbolize the suppressed ideas of citizens.

4. History of Women

Charcoal and coffee on paper


70×100 cm


The preliminary intention of this piece is showing the struggles women have been through during the women’s rights movements and the comparison of the past with present. Inspired by my country’s withdrawal from Istanbul convention, I was inspired to reflect the history of women and their movement. In order to give the drawing a vintage look, I used coffee, a cultural element, as painting material.

5. Dark Sides of Marriages

Markers and color pencils on paper


100×55 cm


Inspired by the past and culture of country, I designed a collection offering criticism for the dark sides of marriages including rapes, femicides, child marriages, and beating women, which are common social issues in my country. I juxtaposed the social issues with the Turkish concept “çeyiz” and its authentic aesthetics. Through the experimentation with colors, for of materials, and silhouettes, I aimed to attract attention to abuse of women.

6. The Subconscious Mind

Charcoal and watercolor on paper


42×30 cm


This artwork is influenced by Oğuz Atay’s short story titled “The Forgotten”. I aimed to dig into my past including my memories, fears, and pleasures that I have been trying to hide in my subconscious mind. The dusty room in the drawing symbolizes my mind, which is an allusion to the short story. I drew various objects as symbolism that sheds light to my past. The black-to-white color scheme creates a sense of flashback, which is contrasted with the vivid colors of the brains representing the active state of mind.

7. Raped

Sewing and photography


4928×3264 pixels ×3


I was inspired by the past of a friend of mine who got raped at a young age and was forced to marry the rapist to “protect” the reputation of her family. After learning her distressing story, I felt an urge to reflect this inhumane situation in the form of an artwork. I designed a dress that would be considered “provocative” if worn here outside. To give the garment a damaged look, I ripped the edges of the fabrics. I sewed traditional hand-embroidery with flower motifs and used it to cover the exposed body parts of the model.

IB Visual Arts Exhibition: İlke Yağmur Çavdar

1 – Expectations of Kin

Acrylic and spray paint on canvas

50×70 cm

This piece is about how expectations are set about kids even before they were born. The color red symbolizes the blood of kin but also the power people have over an embryo. The baby drawing has dimension whereas the faces of people fall flat to point out that it is the child who will be making the decisions no matter who his or her kinship includes. The façades are inspired by the illustrations of Persepolis while the embryo is based on Leonardo da Vinci’s “Study of the Fetus in the Womb”.

2- What You See of Me

Digital photography (print)

28×42 cm

The work is a critique of how different the way women are viewed and they are is. The camera can be seen as the eye of the beholder, looking to view what it wants to see. The layered photographs show the different sides of the same person and the monstrous layering of the photographs imply that the image someone has in the beholder’s mind can be disrupted if the sides of a person is seen as two different entities. The composition of the piece was initially inspired by Beksiński’s “Horn Player”. 

3- The Socially Acceptable Addiction

Acrylic on canvas, coffee beans

100x 100cm

This work is inspired by how caffeine addiction is too commercialized to be seen as a real problem. In today’s society, people’s worth are rewarded to them by how much they are willing to harm themselves in the name of productivity. The coffee beans are glued on the canvas to imitate pills so that it is comparable to other addictive substances. The composition of the piece is based on Beksiński’s “Confession”. The colors of the subject are chosen to be reminiscent of coffee.

4- The Death of Major Tom

Pen and watercolor on paper

28×42 cm

The work is inspired by a song by David Bowie called “Space Oddity” which follows the astronaut Major Tom’s thoughts slowly drifting to its death in space. The helmet of the astronaut is drawn like and eye with a world pupil because his memories on Earth are what he recalls even as he is dying. The space is painted inside him as he is slowly starting to become one with the nothing and his memories are what fills the skies as a symbol of what was tying Major Tom to his humanity.

5 – The Sleep of Ignorance 

Watercolor and colored pencil on paper

25×35 cm

The work is about the bliss acceptance of the problems in our lives gives us, and how it does not make the problem disappear. The style of the piece is based on kid’s book illustrations in an attempt to condemn how deeply rooted propaganda is in every nook of the media while  The technique of layering of watercolor and colored pencils are inspired by Chris Hong’s illustrations and the color selection of the watercolor wash is based on Joe Sorren’s artworks. 

6 – The Rotting Routine 

Digital (print)

40×70 cm

The preliminary inspiration for this piece is Portinori’s “Migrants” and “Weeping Woman”  by Picasso. This piece displays the routine life of a young woman as well as her life story drawn out for her. The spirals symbolizes living a life that is already decided for her and not being able to see it happening in your life. In the piece, while living in a routine is characterized with sharp shapes, the real personality of the woman can be seen through the real waves and curls on her hair.  The baby’s hair connects with the tie’s spiral, which shows how inevitable the “spirals” are.

7 –The Screaming Life

Linocut on real leaves installed with a branch and flowerpot

30×40 cm

The linocut print design is heavily inspired by Edward Munch’s “The Scream” and the animal cells. The piece is about the realization that everything is made up of living things. At our core, we are all thousands of cells; therefore, none of us superior to one another. The work is also inspired by the fact that plants scream when you cut them, so I wanted to make a piece about how another living organism would react to being hurt if it could interact with us like humans do. 

IB Visual Arts Exhibition: Barış Apaydın

  1. Mirroring Image

Red and Blue Edding Porcelain Markers

100×70 cm

June 2019

This painting is inspired by “The Yellow Christ” by Paul Gauguin and “Christ Carrying the Cross” by El Greco representing the continuous portrayals of Christ figure through different centuries. I also used crucifixion to reference the Second Coming of Jesus and the cycle of life and salvation. By using colored lights to highlight the paintings, I symbolized how the topic of religion can be perceived distinctly in different times and countries.

2. Plaster Saint

Medical Plaster Tape, Plaster, Wood Glue, Vaseline, Ceramic Adhesive, Rusty Metal Post, Metal String, Oil-Paint

180 cm

February 2020

I used medical plaster tape to create a cast of my friends’ faces and used metal strings to attach them to the metal post I found and cleaned from the garbage dumb. I then filled a bucket with ceramic adhesive and splashed oil paintings on it. The faces symbolize how people hide their faces behind a common mask even though their own uniqueness. The post they are attached to with strings represents their inhibition, and the colors symbolize distorted state of their essence.

3. Egg comes first, then the chick

Charcoal Sticks, Red Edding Porcelain Marker

100×70 cm

November 2020

The idea of life and growth process’s recurrence fascinates me. Despite the unique beauty of each person, the materialistic and monotone world of the 21st century prevents people from their journeys. The red footsteps represent the colorful and vivid nature of the chick in its most pure form, yet the grey and white egg with endless stairs symbolize the fabrication of personalities. The cycle of birth, growth and adulthood is being stripped away from them.

created by dji camera

4. The Temple

Drone Photograph

January 2021

I was inspired by Da Vinci’s golden rule painting for this photograph. The concept of beauty and aesthetics is a major part of life, and the cycle of beauty in nature and the ratio of perfection in a mathematical aspect is truly fascinating. I wanted to recreate this cycle of beauty in my life with this photograph. I used a drone to capture the image from a distant height in a circular environment in which I am lying down naked representing the purest form of human. 

Can Aytekin ile Röportaj

Can Aytekin Kimdir?

1970 yılında İstanbul’da doğdu. 1997 yılında Mimar Sinan Üniversitesi Resim bölümünü bitirdi. Aynı kurumda Yüksek Lisans ve Sanatta Yeterlik yaptı. 2006 yılından bu yana MSGSÜ Resim Bölümü Gravür atölyesinde görev yapmaktadır.

2005 yılında ‘Tapınak Resimleri’ adlı ilk solo sergisi Pi Artworks’te açıldı. Günümüze kadar 7 solo serginin yanında çok sayıda grup sergisine katıldı. Çalışmalarına İstanbul’daki atölyesinde devam ediyor.

Fotoğraf : Işık Kaya

İlke Yağmur Çavdar: Karantina dönemi çalışmalarınızı nasıl etkiledi? Sizce bu koşullar doğrultusunda sanatçıların eser algılarında değişiklikler söz konusu olacak mıdır?

Can Aytekin: Bu dönem hiç şüphesiz eve kapandık. Atölyeye daha az gidebildim. Hedefinizde bir sergi programı olmayınca bilinen ebatlarda üretimler azaldı. Bunun yerine bu farklı dönemin kazanımları da oldu. Biraz sakinleşmek, yaptığımız işleri yeniden değerlendirmek ve mümkün olabilen üretim biçimlerini aramak gibi. Kısıtlamalardan bazen çok olumlu yaratıcı fikirler çıkacağını düşünüyorum. Dijital ortam günlük hayatın bir parçası oldu. Bu kolaylıkların enformasyon ve arşiv için çok değerli olduğunu kabul ediyorum ama ben hala kâğıtla kalemle çalışmayı seviyorum. Yemek yapmak ya da dikiş dikmek gibi manuel üretimden kopmam mümkün değil.

İYÇ: Bir eseri yaratırken sizce geliştirme süreci mi daha önemlidir, sonuçta ortaya çıkan çalışma mı?

CA: Bir eser yaratmadan ziyade bir fikrin, duygunun, imgenin, etkinin vs. görselleşmesi sürecini takip ediyorum. Bu sürece tamamen hâkim olmak söz konusu değil. Sizin de katıldığınız, aslında sizi de şaşırtan bir üretim söz konusu.  Tek yapıttan ziyade seriler oluşturmayı seviyorum. Onların aralarında konuşması hiç bitmiyor. Her yeni seri daha öncekilerin anlamını da değiştiriyor.

İYÇ: Eserlerinizi birkaç kelime ile nasıl tanımlarsınız? Resimlerinizin kişiliğinizi yansıttığını düşünüyor musunuz?

CA: Resimler yapıyorum. Resimdeki mekân ve mekân içindeki resim meselesi üzerinde duruyorum. Bunları bazen maketlerden yola çıkarak oluşturuyorum. Maketleri büyüterek 3 boyutlu işler olarak resimlerle birlikte sergilemeyi seviyorum. Resimlerin otobiyografik etkiler taşıdığı söylenebilir ama kişilik, üslup, imza gibi katılaşmış tavırlara inanmıyorum. Hareket etmek, farklı açılardan bakmak gerekli. Resimler kişiliğin dışavurumu değil, bir bakış açısı, bir yorum sadece. Gösterdikleriniz kadar sakladığınız da birçok şey var.

İYÇ: Sanatsal bir tarzınız olduğunu düşünüyor musunuz? Sanatçının bir tarza sahip olması sizce önemli midir?

CA: Eğer bir kariyer peşindeyseniz, çalışmalarınızda bir tarz yaratmak ve ısrar etmek zorundasınız. Bir şekilde dikkat çekmek, akılda kalmak, beğenilmek, geri bildirimleri dikkate almak vs. tarz kendini taklit etmeyi de dayatıyor. Ben sanatı bir özgürleşme alanı olarak düşünüyorum. Kendinizden çıkabildiğiniz bir ara bölgeye geçmek gibi. Bir film izlerken kendimizi kaptırıp filmin içine dalmak gibi bir şey. “Tarzdan ziyade bu nasıl yapılabilir?” sorusunun peşinde koşan bir teknik arayışının önemli olduğunu düşünüyorum. Orada çok önemsiz de olsa bir icat peşine düşüyorsunuz. Buraya kadar söylediklerime ters bir şey söyleyeyim: Zaten siz fark etmeseniz de insanlar işlerinizdeki benzer şeyleri yine de fark ederler.

İYÇ: Sanatsal tarzınız ve/veya yaratıcı süreciniz üzerinde en çok hangi sanatçıların ve sanat akımlarının etkisi olmuştur?

CA: Resim okumadan önce interrail kartı alıp bir ay Avrupa şehirlerini dolaştım. Müzelerde gördüğüm resimlerden o kadar etkilendim ki Akademiye girip resim eğitimi almaya karar verdim. Orijinal resimleri görmenin, o mekânda bulunarak algılamanın imajları kitaptan ya da ekrandan görmekten farklı olduğunu düşünüyorum. Özellikle belli bir mekân için üretilmiş resimler ilgimi çekiyor. Michelangelo’nun Sistine Şapeli tavanındaki freskler gibi. Giotto’nun Arena şapeli ya da Lissittsy’nin Proun odası gibi aralarında beş yüz yıl olmasına karşın bugün üretilmiş gibi yeni çalışmalar bence. Aynı şekilde Edirne Eski Camii’ndeki hüsn-i hat örnekleri (Ara Güler’in fotoğrafını hatırlarsınız), Rüstempaşa Camii’ndeki çiniler, Nusretiye Camii’nde yer alan Rakım’ın kuşak yazıları da beni müthiş etkileyen şeyler.

İYÇ: Eserlerinizin imgesel bir geometrisi var. Eserlerinize “minimalist” denilmesi sizce doğru mudur?

CA: Doğru bir tespit. Geometri resmin temel problemlerinden biri. Genelde bir sadeleştirme ve resmi gereksiz süslemeden arındırma niyetini ben de farkediyorum. Minimalist bir yaklaşım bazı sergilerde daha öne çıkıyor. Mies van der Rohe’nun  “Az çoktur” (Less is More) mottosu aklımda. Günlük hayatımızdaki tüketim çılgınlığı, nesne ve imaj bombardımanı karşısında sığındığımız bir söz. Yalnız şunu söyleyebirim; minimalistlerin eserlerindeki mükemmeliyetçi yaklaşım bana uzak. İster istemez oluşan hatalar da işlerin bir parçası bence. Hatta ne türlü hatalar yapılabileceği sorusu bence peşine düşülmesi gereken bir süreci başlatıyor.

İYÇ: Eserlerinizle ne gibi kitlelere ulaşmak istiyorsunuz? Her sergi veya eserinizle bu değişiyor mu?

CA: Kitleler de tek tek insanlardan oluşuyor. Bahsettiğiniz öngörü ideolojik bir yaklaşım. Siyasetin ve reklamcılığın ilgi alanına giriyor. Benim kafamda böyle bir bütünlük fikri yok.

İYÇ: Sergilerinizde eserlerinizin sunumunda nasıl bir yaklaşım izliyorsunuz? Sergilendiği ortamın eserlerinizi etkilediğini düşünüyor musunuz?

CA: Hiç şüphesiz etkiliyor. Resimler aslında hiç baştan düşünülmese bile yer aldıkları mekânı değiştirirler. Bazen kendilerini dayatırlar ve mekâna sığmazlar. Oluşan bu gerilimi görürsünüz. Bazen de mekânla uzlaşan, ilişki kuran resimler olabilir. Ben sergi mekânlarını mümkünse görmek ve onları benimseyerek zaman zaman değiştirerek çalışmayı tercih ediyorum. Birlikte oluşuyorlar. Ayrıca buna izleyiciyi de katalım. Onun bakışıyla da bu ilişkiler ortaya çıkıyor.

İYÇ: Aldığınız sanat eğitiminden en önemli kazanımınız nedir?

CA: Hocalarımızın yaptığı işi çok önemsemesi adeta dünyanın en önemli işini yapıyormuşuz hissi nasıl olduysa bana da geçti. (Gülerek) Çok çalışmak, araştırmak ve eleştirel açıdan bakabilmek. Harika insanlarla tanışmak, arkadaşlık etmek. Onların düşüncelerini ve üretimlerini takip etmek beni müthiş geliştirdi. Ve karşılık bulsa da bulmasa da üretmeye devam etmek. Okul bu terbiyeyi kazandırdı sanıyorum.

İYÇ: Genç sanatçıların en sık yaptığı hatanın ne olduğunu düşünüyorsunuz? Bu konuda ne gibi önerilerde bulunabilirsiniz?

CA: Keşke her zaman genç olsak ve hep hata yapsak. Hatalar hep olacak. Telafi etmeyi, gerektiğinde özür dilemeyi öğrenmek lazım. Gençken nasihat dinlemeyi hiç sevmezdim ben. Ne isterlerse onu yapsınlar ama sonuçlarına da kendilerini hazırlasınlar.

Bu güzel röportaj için Can Aytekin’e teşekkür ederiz.

Dünya Sanat Gününüz Kutlu Olsun

TEVİTÖL Ailesi olarak sanatın bireye ve topluma olan katkısını bir kez daha görmek adına okulumuzda gerçekleşen sanat faaliyetlerini sizlerle paylaşıyoruz.  Globalleşmenin toplum yapısını şekillendirdiği bu dönemde insanın özgünlüğü ve yaratıcılığı bizi özümüze bağlayan en güçlü bağlardan biri ve TEVİTÖL Ailesi olarak sanat ile bağımızı güçlendirmeye devam edeceğiz!

Sanat tabiata ilave edilmiş insandır.

Francis Bacon

Ocak Ayının Teması: “BEYİN”

TEVİTÖL Görsel Sanatlar Kulübü olarak düzenlediğimiz okul içi aylık resim yarışmamızın Ocak 2021 teması “Beyin” oldu.

Yaratıcılık & Teknik Ödülü: Dilara Lal Altaylar

Dilara Lal Altaylar, 12. Sınıf

Mansiyon Ödülü: Seray Çakır

Seray Çakır, 11. Sınıf